Kiedyś myślałam, że wszystkie dzieci śpią w wieloosobowych pokojach, a co jakiś czas z korytarza dobiega odgłos kroków wychowawcy.

Że kiedy jest ci smutno, to nie ma komu o tym powiedzieć, bo Pani ma mnóstwo innych dzieci na głowie i nie może posłuchać o moich smutkach.

Miałam sześć lat, kiedy trafiłam do placówki. Pamiętam, że tam zawsze było dużo hałasu, ale jakoś i tak czułam się bardzo sama. Nikt nie trzymał mnie za rękę, kiedy miałam koszmary.

Nikt nie zapytał, dlaczego się boję ciemności. A ja się bardzo bałam.

Teraz mieszkam z ciocią Basią i wujkiem Tomkiem. Mówią na nich „rodzina zastępcza”, ale dla mnie to po prostu mój dom. Moja Rodzina z Wyboru.

Mam swojego misia, który pachnie trochę jak ciocia. I psa, który mnie budzi rano. I codziennie ktoś mnie pyta, jak minął mi dzień.

Kiedy jestem chora, ciocia robi mi rosół i głaszcze mnie po głowie. A wieczorem zawsze mówi: „dobranoc, Aniu, śpij spokojnie”.
I wiecie co? Teraz naprawdę śpię spokojnie.

Wiem, że inne dzieci wciąż czekają. Chciałabym, żeby też miały kogoś, kto powie im „dobranoc”. Żeby mogły mieć swój dom.

Ania, lat 9